#14 Danka Braun "Krew na sutannie"

Cały czas powtarzam sobie, żeby nie oceniać książki po okładce. Lecz cóż poradzę, że pierwsze wrażenie książka może zrobić tylko za pomocą okładki i - ewentualnie - uratować ją może dopiero opis? I dopiero opis może sprawić, że będę chciała ją przeczytać? Okładka jednak potrafi bardzo skutecznie zniechęcić…

Tak właśnie było w przypadku „Krwi na sutannie”. Okładka przeniosła mnie do czasów dzieciństwa i po zamknięciu oczu widzę całe stosy Harlequinów, które znajdowały się w każdym kącie domu mojej chrzestnej… Do któregokolwiek pokoju by się nie poszło, wszędzie leżało przynajmniej kilka sztuk! Gdyby nie fakt, że otrzymałam tę książkę bezpośrednio od wydawnictwa, na pewno bym po tę pozycję w ogóle nie sięgnęła. Skojarzenie z tanim romansem jest zbyt silne…

I poniekąd również słuszne, jednakże poza wątkami miłosnymi mamy tu przede wszystkim do czynienia ze zbrodnią. Tą dokonaną w teraźniejszości i tą sprzed 30 lat…

Powieść rozpoczyna się krótkim opisem życia jedenastoletniego chłopca, który bardzo lubi być ministrantem i właśnie zmierza w stronę kościoła, gdzie zobaczy coś, czego nie powinien… Nie jest żadną tajemnicą i bardzo łatwo można się domyślić, że widok ten dotyczy księdza oddającego się przyjemnościom nieprzystającym do jego życiowej roli…

Prolog ma zaledwie kilka stron, ma jednak w sobie wszystko to, czego potrzeba, by rozsiąść się wygodniej i poświęcić kilka godzin na przewracanie kartek… 

Książkę połknęłam w kilka niedzielnych godzin, z kotem u boku i herbatą pod ręką. Mam jednak mieszane uczucia. Pomysł i temat bardzo mi się podobały, a ponieważ księża kojarzą mi się właśnie z tym wszystkim, co Braun przedstawiła w swojej książce - hipokryzją, kłamstwami, lewymi interesami i żerowaniu na biednych wiernych, to za tę część fabuły należą jej się wielkie brawa. Z drugiej jednak strony przebrnięcie przez drętwe dialogi, które w moim odczuciu miały na celu nie pokazanie rozmowy między bohaterami, a pełniły funkcję opisową, było bardzo męczące i nie pozwalało „wczuć” się w klimat opowiadanej przez Braun historii…

Irytująca również była postać Beaty - kobiety, która zleciła dziennikarzowi, Markowi Bieglerowi, śledztwo w sprawie morderstwa prowincjała Zgromadzenia Księży Katechetów. Dawno mnie żadna postać tak nie wnerwiała… 

Nie będę za wiele zdradzać, fabularnie jest naprawdę nieźle. Braun udało się do samego końca utrzymać mnie w niepewności co do osoby mordercy, doceniam również dobitny portret życia, które księża skrywają pod sutanną - w przenośni i dosłownie. Styl autorki jednak zupełnie do mnie nie przemawia (te sztuczne dialogi!…), choć oddać jej muszę, że choć krzywiłam się przy co drugiej wymianie zdań bohaterów, to mimo wszystko udało się jej zaintrygować mnie na tyle, bym z niecierpliwością wyczekiwała rozwiązania zagadki. A to jest naprawdę niebanalne!

Moja ocena: 👍👍👍

Tytuł: Krew na sutannie

Autor: Danka Braun

Wydawnictwo: Wydawnictwo Prozami

Ilość stron: 350

Data wydania: 23 stycznia 2018

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji serdecznie dziękuję:

Czytaj więcej »

#13 Bernard Minier "Noc"

Bardzo długo i z utęsknieniem czekałam na kolejną powieść spod pióra Bernarda Miniera. Z utęsknieniem, ale też i z pewną trwogą, ponieważ poprzednia część była jedną z najlepszych książek, jakie miałam okazję kiedykolwiek przeczytać. Obawiałam się więc, czy kolejna część udźwignie ciężar tej presji.

Przyzwyczajona już jestem, że Francuzi mają swój styl pisania, polegający na bardzo powolnym wciąganiu czytelnika w wykreowany przez nich świat i że akcja będzie się w nieznacznym tempie posuwać do przodu, by przy 1/3 książki pognać na łeb na szyję, nie pozwalając widzowi choć na moment oderwać wzroku. Dlaczego mówię o wzroku? Minier ma taki talent do opisów miejsc - natury czy budynków i działa tak mocno na wyobraźnię, że można odnieść wrażenie, jakby oglądało się film... 

Tym razem jednak było inaczej - początek książki był bardzo dynamiczny. Zaczynamy przygodę w Norwegii, gdzie zostają znalezione zwłoki kobiety. Poznajemy tu też ważną bohaterkę - Kristen Nigaard, która jest policjantką z Oslo oddelegowaną do rozwiązania morderstwa popełnionego w Bergen. Gdyby spojrzeć na mapę okazałoby się, że obie miejscowości oddalone są od siebie o niemal 500km - zaskakujące więc wydaje się zlecenie śledztwa policjantce z drugiego końca kraju… Zagadka zostaje szybko rozwiązana. Okazuje się bowiem, że ofiara miała w kieszeni kartkę z nazwiskiem Kirsten. Trop prowadzi Kirsten na platformę wiertniczą, gdzie z kolei trafia na ślad znanego psychopatycznego mordercy, Juliana Hirtmanna, będącego swoistym nemesis francuskiego komisarza, Martina Servaza… W kabinie zajmowanej przez Hirtmanna Kirsten znajduje zdjęcia przedstawiające kilkuletniego chłopca, a także zdjęcia zrobione z ukrycia właśnie Servazowi…

Ten tymczasem prowadzi śledztwo, w wyniku którego zostaje postrzelony i zapada w śpiączkę, a po wybudzeniu i (dość krótkiej…) rekonwalescencji wraca do pracy, by poznać Kirsten, która przyleciała z Norwegii, by połączyć z nim siły w znalezieniu i aresztowaniu Hirtmanna.

O ile historia jest ciekawa i Minier każdy rozdział dopracował do perfekcji, a opisy austriackiego miasteczka Hallstatt sprawiły, że podczas lektury najzwyczajniej w świecie musiałam sobie tę miejscowość wyszukać w internecie, o tyle ogólnie niestety jestem rozczarowana… Fabuła jest bardzo dobrze skonstruowana, niemniej spodziewałam się czegoś więcej. Powieść niestety jest przegadana, momenty trzymające w napięciu można policzyć na palcach jednej ręki, a elementy mające czytelnika zaskoczyć niestety tego efektu nie przyniosły - jednej tylko kwestii nie byłam pewna do samego końca, ale też jedynie  utwierdziłam się w swoich podejrzeniach.

Pozostaję ogromną fanką autora, jednak mam wrażenie niedokończenia. A może nawet i małego niedopracowania. Żal mam też o uczynienie z Servaza kolejnego nieśmiertelnego Jamesa Bonda czy innego Bruce’a Willisa. Rzadko czepiam się fikcji i często przymykam oko na niezbyt prawdopodobne wydarzenia, tutaj niestety kłuło mnie to okrutnie. 

Nie mogę jednak ocenić tej książki niżej niż 4/5. Nie ze względu na fabułę, której do perfekcji wiele brakuje, a ze względu na język. Styl Miniera jest nie do podrobienia. Każde zdanie jest dopieszczone do ostatniej literki, a mój mózg, mimo że fabularnie jestem rozczarowana, krzyczy o więcej. Dbałość o szczegóły, brak sztywności dialogów i malownicze opisy - to jest to, za co Miniera uwielbiam. I to uczucie pozostaje niezachwiane.

Moja ocena: 👍👍👍👍

Tytuł: Noc

Autor: Bernard Minier

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy Rebis

Ilość stron: 440

Data wydania: 31 stycznia 2018

P.S. Pisałam na Instagramie, ale muszę wspomnieć raz jeszcze… Nie znam drugiego wydawnictwa, które by tak pięknie wydawało swoje książki. Świetne grafiki, jakość okładki, grubość papieru i przede wszystkim jego biel sprawiają, że każde wydanie Domu Wydawniczego Rebis niesamowicie cieszy oko. A ja, jak każdy książkoholik, lubię ładne wydania. I jest to miła odskocznia od cienkich i już od nowości pożółkłych kartek. 

Czytaj więcej »