Rok temu czytałam debiutancką powieść Ilarii Tuti, „Kwiaty nad piekłem”. Nie szalałam z zachwytu, ale naprawdę bardzo podobał mi się zarówno styl autorki, pomysł na fabułę, jak i kreacja głównych bohaterów. Dlatego cieszyłam się bardzo, kiedy w moje ręce wpadła kolejna część, bo choć z kryminałami jest mi ostatnio bardzo nie po drodze, Tuti dodałam do listy wyjątków.
Ilaria Tuti - Śpiąca nimfa
W „Śpiącej nimfie” wraz ze znanymi nam z poprzedniej części bohaterami, Teresą Battaglią i Massimo Marinim, podążamy tropem obrazu, który został w całości namalowany ludzką krwią. Autor dzieła jest schorowanym starcem, który z wyboru od wielu lat nie wypowiedział ani jednego słowa, dlatego Teresa i Massimo muszą szukać innych śladów, które mogłyby im pomóc w rozwiązaniu zagadki, która ma swoje źródło w wydarzeniach z czasów II Wojny Światowej. Nie ułatwiają im tego prywatne problemy, z którymi się borykają.
Szału nie ma...
Opisuję fabułę bardzo oszczędnie, żeby nie napisać nic, co mogłoby zepsuć lekturę komuś, kto z tą serią jeszcze nie miał do czynienia. Nie ułatwia mi to zadania napisania opinii na temat tej powieści, ponieważ wątek obyczajowy dotyczący osoby Teresy Battagli jest tutaj najciekawszą częścią i przyznam szczerze, że gdyby nie on, to chyba bym przez tę powieść nie przebrnęła…
O ile główna oś fabularna, czyli historia obrazu, a więc tytułowej „Śpiącej nimfy”, na początku bardzo mnie zaintrygowała, o tyle im głębiej w tę opowieść wchodziłam, tym bardziej traciłam zainteresowanie. Całość jest bardzo spójna i, mówiąc kolokwialnie, trzyma się kupy, ale gdzieś w połowie powieści zaczęła się robić zbyt zagmatwana i śledzenie naszych policjantów, jak jeżdżą w tę i z powrotem zwyczajnie mnie nużyło. Nie chcę nikogo zniechęcać, problem bowiem może być we mnie, bo od jakiegoś czasu kryminały mi kompletnie nie leżą…
Jest jedna rzecz, która mi w tej powieści naprawdę bardzo nie podeszła. Jest ona bowiem napisana strasznie poetyckim językiem. Wszelkie opisy natury, pogody czy uczuć zdawały mi się wręcz przepoetyzowane. Nie wiem, na ile jest to winą tłumaczenia, a na ile samej autorki, ale kiedy czytałam zdania w stylu: „głęboki jak otchłanie ludzkiej duszy”, to po prostu przewracałam oczami. A tego typu kwiatków jest w tej książce tyle, że oczy się o nie non stop potykają.
Wspomnę również, że w żadnej książce nie widziałam tyle razy słowa „wszakże”, co tutaj. I tak, naprawdę mi to przeszkadzało.
Całość oceniam jako przyzwoity kryminał, ale niestety bez szału i z przykrością stwierdzam, że za dwa, może trzy tygodnie, nie będę już pamiętała, o czym była ta książka. A szkoda, bo liczyłam, że przełamie moją obecną niechęć do gatunku.
Tytuł: Śpiąca nimfa
Autor: Ilaria Tuti
Wydawnictwo: Sonia Draga
Data wydania: 10 czerwca 2020
Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu:
